Spiriamorie

Is dit dan de ideale relatie??

De eerste liefdeslessen in het leven deed ik net als de meeste van ons op in mijn ouderlijk gezin en familie. Er was veel pijn, bedrog, trauma en agressie. Ik neem het mijn ouders niet kwalijk, zij waren zelf op hun beurt kinderen van gewonde kinderen. Door de eenzaamheid in het gezin en de vervreemding van de wereld buiten het gezin, ontstond mijn grote hunkering naar liefde. Een verlangen om met iemand samen te smelten, een droomprins om mijn liefde aan te mogen geven en die op zijn beurt alleen oog voor mij had. We zouden gelukkig zijn en eindeloos vrijen, verder hadden we niets en niemand nodig. Als jongvolwassene vond ik iemand om mijn nestje mee te starten. Hij gaf me de veilige liefde waar ik mijn hele jeugd naar had verlangd. Toen ik na een gepassioneerde tijd van 9 maanden zwanger werd, wist ik ‘deze man is de vader van mijn kinderen, ongeacht of onze liefde blijft bestaan’ en een tweeling kwam op de wereld. 17 jaar bleven we samen. De samenwerking was geweldig, maar ik kon niet ‘alles’ van mezelf in deze relatie kwijt. Ik wilde nog zoveel en hij wilde dat niet. Na verschillende keren onze relatie weer nieuw leven in te hebben geblazen middels relatietherapie kon hij het uiteindelijk niet meer opbrengen en had behoefte aan rust. Ik had behoefte aan leven, al wist ik nog niet wat dat was. We lieten elkaar liefdevol los waarbij de samenwerking en vriendschap bleef. We bleven een gezin.

Niet veel later werd ik hotel-de-botel verliefd op mijn 2e liefde. Iemand die ik had uitgekozen als de perfecte partner, ik noemde hem complex compleet. Maar al snel kwamen we erachter dat we wel uit hetzelfde hout gesneden zijn maar van elkaar verschillen als dag en nacht. Ik voelde meteen bij deze man dat ik iets anders wilde dan een monogame relatie, al had ik daar zelfs nog nooit eerder over nagedacht. Het werd een open relatie en later ontdekte ik dat dit polyamorie betekende zoals ik dat invulde. Houden van verschillende mensen, een diepe connectie aangaan en vrij zijn om daar mee te doen wat ik wilde, mits goed afgestemd en afgesproken. De ervaringen waren intens. De meest fantastische momenten heb ik mogen beleven. Met de ene lief mogen delen wat ik voor de andere voel, samen mogen genieten van de ervaringen en het delen van liefde. Partners die blij voor en met je zijn dat je je zo geliefd voelt. Het was heerlijk. Het was ook heel moeilijk en pijnlijk soms. Wanneer afspraken en verwachtingen niet goed waren afgestemd of wanneer oude en nieuwe pijn de kop op stak, was daar vrijwel geen ruimte voor balans en veiligheid. Wat we ook afspraken met elkaar, constant bleken we elkaar teleur te stellen of nog meer te moeten dichttimmeren. Terwijl we dachten aan alles te hebben gedacht, voelde een van ons toch steeds dat die minder had gehad dan de ander. Polyamorie bleek schijnveiligheid voor mij te zijn, een mooie droom, maar was het wel haalbaar voor ons ‘de mens’? Ik zag dat ook om mij heen gebeuren in de poly community, het was een komen en gaan van stellen. Een eeuwigdurende zoektocht naar balans die velen van ons niet wisten te vinden. 

Voor mij werd polyamorie een gevoel, ik voelde het nog steeds maar wilde even helemaal geen relaties meer aangaan. Ik wilde mij richten op mezelf en kwam erachter dat ik nooit had geleerd echt goed voor mezelf te zorgen. Daar ontstond het besef van mijn spirituele pad, ik had er al eens aan mogen snuffelen en mijn spirituele kant mogen ontdekken. In deze nieuwe fase ontdekte ik wat verbondenheid was. Door te verbinden met mezelf ontdekte ik dat daar de ware liefde te vinden is. De liefde voor en met mezelf en daaruit ook de ware liefde voor en met alles om mij heen, uit het besef dat we allemaal van hetzelfde zijn, uit dezelfde bron afkomstig zijn en terugkeren. Mijn 2e grote liefde is dit hele proces erbij geweest. En mijn 1e grote liefde vaak zelfs ook nog, vanaf de zijlijn. Mijn 2e liefde en ik hebben 3,5 jaar lang gevochten, voor onszelf om te overleven, en voor de relatie omdat we op de een of andere manier maar niet los konden komen. Ik had mijn berusting gevonden dat als ik niet zonder hem kon ik nog iets te leren had uit deze relatie, toen ik dat eindelijk had bereikt bij mezelf bleek de relatie ook over te zijn. Iets waar ik altijd bang voor was, maar zo logisch toen het moment daar was. Nu ik het cadeau eindelijk heb kunnen uitpakken weet ik dat het Vrijheid was. En anderen leren van mij wat Liefde is. Hier ben ik dan, vrij en geliefder dan ooit. In een spiriamoreuze relatie met mezelf en met al mijn geliefde vrienden en zielsverwanten.

De Spirituele Relatie – Spiriamorie

Spiritualiteit is voor iedereen anders, een persoonlijk leerproces. Het kan zweverig zijn, het kan aards zijn, in mijn beleving allebei. Spiritualiteit is betekenis geven, bewustzijn en gewoon ‘zijn’. Het is liefde en vrijheid, het is wat zich in en buiten jou manifesteert. Het is energie en zingeving voor mij, of voor een ander alles wat nog niet wetenschappelijk onderbouwd is. 
Het kan monogame relaties betreffen of een meer polyamoreus karakter hebben. Mijns inziens kan je zelfs solo een spirituele relatie en is deze misschien zelfs wel noodzakelijk om werkelijk met anderen liefde te kunnen delen.

Voor mij betekent het die speciale energie in mensen vinden om diep met een aantal van hen te verbinden, voor een gezamenlijke reis, voor onbepaalde tijd of tot we een andere kant uitgaan, als we dat überhaupt ooit gaan. Voor mijn lief betekent het ‘een beetje vreten en een beetje naaien’ waar ik nu warm van word wanneer ik hem dat hoor zeggen en zo uit waar zijn behoeftes liggen in zijn taal. De spirituele relatie laat eenieder de ruimte zich te uiten zoals die dat kan en voelt.

Wat ik een jaar geleden al opschreef over de betekenis van de spirituele relatie voor mij:

1. Mijn liefde heeft vrijheid nodig, ze gaan hand in hand met elkaar. Alleen in vrijheid en ruimte kunnen gevoelens en liefde tot bloei komen en vermenigvuldigen.

2. Niemand is verantwoordelijk voor mijn gedachtes en gevoelens, behalve ikzelf. Ze zijn een bron van inspiratie en bieden me de mogelijkheid tot spirituele groei. 

3. Ik en mijn geliefden hebben alleen hier en nu, dit moment is er. Hier wil ik zijn en liefhebben. Verwachtingen over de toekomst passen daar niet bij, dromen en intenties wel. 

4. Afspraken zijn gebaseerd op angst voor afwijzing en verlaten worden. Ontstaan door pijn in het verleden, maar een wankele basis voor de toekomst. Soms zijn afspraken noodzakelijk hoor ik je denken, en ik ben het met je eens. Maar voor mij betekende dat punt altijd het begin van het einde van de verbinding en groei samen.

5. We zijn allemaal anders, wat prachtig is en gevierd mag worden met elkaar en door ieder op zijn eigen manier. Ik gun iedereen zijn eigen unieke manier van liefhebben en wil mijn liefde met zoveel mogelijk mensen delen. In vriendschap, relaties en alles daartussen of daarbuiten.

Anders gezegd:

Alles wat nodig is: liefde en vrijheid. Waarbij in eerste instantie zelfliefde en helderheid nodig zijn als belangrijke voorwaarden voor veiligheid.

Rebecca van Lieshout
April 2023
Bijgewerkt Januari 2024